Eu fun noutra vida un foraxido
con arma de pedra, guerreiro
sen terra, na procura
dun legado descoñecido.
Nacín do ventre dunha meiga
baixo a mirada da lúa chea
nunha noite de conxura.
A miña infancia
discurriu entre o ceo
e a terra, unxido na maxia
das poboadoras primixenias,
sanadoras da alma
e oradoras de lendas.
Pai dos apátridas
que buscan a súa orixe
na terra dos bardos;
rei dos homes sen lei,
teimados e valerosos;
fillos da terra soñada
que levamos a súa pegada
gravada na nosa pel.
Eu son a verba
da túa nai, a lembranza
dun tempo esquecido,
das rúas molladas
camiño da escola.
Eu son a néboa
que asubia cantigas
na túa fiestra,
o candil dos mortos,
un caderno
ateigado de recordos
durmindo no medio
do chan.
Terra,
os meus ollos
non te esquencen.
Chamasme ferida
dende moi lonxe
e a túa dor
queda cosida ó meu pescozo
coma unha segunda pel.
Terra ferida de morte
fenece nos meus brazos
e revive chea de gozo
no corazón do pobo
que canta incansable
cantigas de loita
para a terra mollada
que latexa de novo
sostida coas mans
tenras
dos seus fillos de peito.
