Eu fun noutra vida un foraxido
con arma de pedra, guerreiro
sen terra, na procura
dun legado descoñecido.
Nacín do ventre dunha meiga
baixo a mirada da lúa chea
nunha noite de conxura.
A miña infancia
discurriu entre o ceo
e a terra, unxido na maxia
das poboadoras primixenias,
sanadoras da alma
e oradoras de lendas.
Pai dos apátridas
que buscan a súa orixe
na terra dos bardos;
rei dos homes sen lei,
teimados e valerosos;
fillos da terra soñada
que levamos a súa pegada
gravada na nosa pel.
Eu son a verba
da túa nai, a lembranza
dun tempo esquecido,
das rúas molladas
camiño da escola.
Eu son a néboa
que asubia cantigas
na túa fiestra,
o candil dos mortos,
un caderno
ateigado de recordos
durmindo no medio
do chan.
Lévame contigo
meu ben;
quero ve-lo mar.
Lévame contigo
meu ben;
querote bicar
nesas meixelas
ben feitiñas
e cheas de sal.
Pecha as fiestras meu ben,
o medo xa peta na porta.
Bate a morte
no lombo do anxo,
do crego, do santo;
resgárdate no fogar meu ben
o medo xa chegou
para recollerte antes da medianoite.
A carón do lume
quere bailar canda ti,
trebellar co teu cabelo
vermellón
debuxando lendas
nas flores da túa saia.
¿Mesturaste co medo
nesta noite de lúa chea?
Medo e morte
bailando xuntos
coma namorados
nas frías noites de xaneiro.
