Eu fun noutra vida un foraxido
con arma de pedra, guerreiro
sen terra, na procura
dun legado descoñecido.
Nacín do ventre dunha meiga
baixo a mirada da lúa chea
nunha noite de conxura.
A miña infancia
discurriu entre o ceo
e a terra, unxido na maxia
das poboadoras primixenias,
sanadoras da alma
e oradoras de lendas.
Pai dos apátridas
que buscan a súa orixe
na terra dos bardos;
rei dos homes sen lei,
teimados e valerosos;
fillos da terra soñada
que levamos a súa pegada
gravada na nosa pel.
A morte pasea
polo xardín;
non vai soa,
o seu séquito predilecto
de finados
acompaña a nosa dona.
Leva unha saia de flores
e un delantal de liño
tan longo
que lle fai cóxegas
nos seus enfeitizados pés.
Co cabelo recollido
lucindo un sombreiro de palla
a morte fermosa
percorre os xardíns
mofándose dos vivos.
Eu son a verba
da túa nai, a lembranza
dun tempo esquecido,
das rúas molladas
camiño da escola.
Eu son a néboa
que asubia cantigas
na túa fiestra,
o candil dos mortos,
un caderno
ateigado de recordos
durmindo no medio
do chan.
Berce que choras baleiro
polo neno perdido,
non chores máis;
o neno espertou
coa treboada
e a súa nai
deulle abrigo no seu colo
ata que chegou o abrente.
O meu neno tiña medo
o meu neno tiña fame,
os trasgos da noite
roubáronlle o leite
e o axóuxere de ouro.
O neno chamou á nai;
os trasgos da fraga
facíanlle cóxegas
nos pés
coma un pequeno exército
de formigas.
A nai
colleu o neno do berce,
do berce branco
que o garda celoso
dos brazos da súa nai.
Terra,
os meus ollos
non te esquencen.
Chamasme ferida
dende moi lonxe
e a túa dor
queda cosida ó meu pescozo
coma unha segunda pel.
Terra ferida de morte
fenece nos meus brazos
e revive chea de gozo
no corazón do pobo
que canta incansable
cantigas de loita
para a terra mollada
que latexa de novo
sostida coas mans
tenras
dos seus fillos de peito.
