Quero atopar a miña antagonista;
o meu corazón
que ruxe coma un lobo de mar
sospeita da súa presenza.
Quero atopala
facendo trasnadas nas feiras;
vixia-la mentres visita
os cruceiros
nas noites de novembro.
Ela baila
fuxindo polos camiños,
xogando coas ramas
e a herba;
eu tamén quero bailar
coma ela
e adorar o seu rostro divino
de muller galega.
Eu son a verba
da túa nai, a lembranza
dun tempo esquecido,
das rúas molladas
camiño da escola.
Eu son a néboa
que asubia cantigas
na túa fiestra,
o candil dos mortos,
un caderno
ateigado de recordos
durmindo no medio
do chan.
O neno gaveou
polo muro de pedra;
no outro lado
ouveaba a raposa
chamando o seu cachorro.
A raposa
derramaba bágoas
na eternidade,
transformadas co paso dos séculos
en océanos bravos
para os mariñeiros.
O neno mirouna,
mirou a raposa
encollida no chan.
Como tiña mágoa dela
preguntoulle sen reparos:
_ ¿ Raposa, lévasme
contigo que non teño
quen me coide
dende que as túas bágoas
enguliron ó meu pai
que faenaba co sua barquiña
no medio do mar?
Pecha as fiestras meu ben,
o medo xa peta na porta.
Bate a morte
no lombo do anxo,
do crego, do santo;
resgárdate no fogar meu ben
o medo xa chegou
para recollerte antes da medianoite.
A carón do lume
quere bailar canda ti,
trebellar co teu cabelo
vermellón
debuxando lendas
nas flores da túa saia.
¿Mesturaste co medo
nesta noite de lúa chea?
Medo e morte
bailando xuntos
coma namorados
nas frías noites de xaneiro.
Berce que choras baleiro
polo neno perdido,
non chores máis;
o neno espertou
coa treboada
e a súa nai
deulle abrigo no seu colo
ata que chegou o abrente.
O meu neno tiña medo
o meu neno tiña fame,
os trasgos da noite
roubáronlle o leite
e o axóuxere de ouro.
O neno chamou á nai;
os trasgos da fraga
facíanlle cóxegas
nos pés
coma un pequeno exército
de formigas.
A nai
colleu o neno do berce,
do berce branco
que o garda celoso
dos brazos da súa nai.
Terra,
os meus ollos
non te esquencen.
Chamasme ferida
dende moi lonxe
e a túa dor
queda cosida ó meu pescozo
coma unha segunda pel.
Terra ferida de morte
fenece nos meus brazos
e revive chea de gozo
no corazón do pobo
que canta incansable
cantigas de loita
para a terra mollada
que latexa de novo
sostida coas mans
tenras
dos seus fillos de peito.
