RAPOSA

O neno gaveou

polo muro de pedra;

no outro lado

ouveaba a raposa

chamando o seu cachorro.

A raposa 

derramaba bágoas

na eternidade, 

transformadas co paso dos séculos

en océanos bravos

para os mariñeiros.

O neno mirouna,

mirou a raposa

encollida no chan.

Como tiña mágoa dela

preguntoulle sen reparos:

_ ¿ Raposa, lévasme 

contigo que non teño

quen me coide

dende que as túas bágoas

enguliron ó meu pai

que faenaba co sua barquiña

no medio do mar?

OLLOS NA TERRA

Terra,

os meus ollos 

non te esquencen.

Chamasme ferida

dende moi lonxe

e a túa dor 

queda cosida ó meu pescozo

coma unha segunda pel.

Terra ferida de morte

fenece nos meus brazos

e revive chea de gozo

no corazón do pobo

que canta incansable

cantigas de loita

para a terra mollada

que latexa de novo 

sostida coas mans 

tenras

dos seus fillos de peito.