Quero atopar a miña antagonista;
o meu corazón
que ruxe coma un lobo de mar
sospeita da súa presenza.
Quero atopala
facendo trasnadas nas feiras;
vixia-la mentres visita
os cruceiros
nas noites de novembro.
Ela baila
fuxindo polos camiños,
xogando coas ramas
e a herba;
eu tamén quero bailar
coma ela
e adorar o seu rostro divino
de muller galega.
Eu fun noutra vida un foraxido
con arma de pedra, guerreiro
sen terra, na procura
dun legado descoñecido.
Nacín do ventre dunha meiga
baixo a mirada da lúa chea
nunha noite de conxura.
A miña infancia
discurriu entre o ceo
e a terra, unxido na maxia
das poboadoras primixenias,
sanadoras da alma
e oradoras de lendas.
Pai dos apátridas
que buscan a súa orixe
na terra dos bardos;
rei dos homes sen lei,
teimados e valerosos;
fillos da terra soñada
que levamos a súa pegada
gravada na nosa pel.
A morte pasea
polo xardín;
non vai soa,
o seu séquito predilecto
de finados
acompaña a nosa dona.
Leva unha saia de flores
e un delantal de liño
tan longo
que lle fai cóxegas
nos seus enfeitizados pés.
Co cabelo recollido
lucindo un sombreiro de palla
a morte fermosa
percorre os xardíns
mofándose dos vivos.
