Berce que choras baleiro
polo neno perdido,
non chores máis;
o neno espertou
coa treboada
e a súa nai
deulle abrigo no seu colo
ata que chegou o abrente.
O meu neno tiña medo
o meu neno tiña fame,
os trasgos da noite
roubáronlle o leite
e o axóuxere de ouro.
O neno chamou á nai;
os trasgos da fraga
facíanlle cóxegas
nos pés
coma un pequeno exército
de formigas.
A nai
colleu o neno do berce,
do berce branco
que o garda celoso
dos brazos da súa nai.
