Masas serviles
de seres grotescos
moldeados como barro.
Bailan los títeres
de un lado a otro del escenario
según la canción que les toquen.
Sonámbulos,
hipnotizados por una voz
que les marca el ritmo,
se dirigen como autómatas
hacia la meta definida
guiados por quienes
mueven sus hilos.
O neno gaveou
polo muro de pedra;
no outro lado
ouveaba a raposa
chamando o seu cachorro.
A raposa
derramaba bágoas
na eternidade,
transformadas co paso dos séculos
en océanos bravos
para os mariñeiros.
O neno mirouna,
mirou a raposa
encollida no chan.
Como tiña mágoa dela
preguntoulle sen reparos:
_ ¿ Raposa, lévasme
contigo que non teño
quen me coide
dende que as túas bágoas
enguliron ó meu pai
que faenaba co sua barquiña
no medio do mar?
Pecha as fiestras meu ben,
o medo xa peta na porta.
Bate a morte
no lombo do anxo,
do crego, do santo;
resgárdate no fogar meu ben
o medo xa chegou
para recollerte antes da medianoite.
A carón do lume
quere bailar canda ti,
trebellar co teu cabelo
vermellón
debuxando lendas
nas flores da túa saia.
¿Mesturaste co medo
nesta noite de lúa chea?
Medo e morte
bailando xuntos
coma namorados
nas frías noites de xaneiro.
Berce que choras baleiro
polo neno perdido,
non chores máis;
o neno espertou
coa treboada
e a súa nai
deulle abrigo no seu colo
ata que chegou o abrente.
O meu neno tiña medo
o meu neno tiña fame,
os trasgos da noite
roubáronlle o leite
e o axóuxere de ouro.
O neno chamou á nai;
os trasgos da fraga
facíanlle cóxegas
nos pés
coma un pequeno exército
de formigas.
A nai
colleu o neno do berce,
do berce branco
que o garda celoso
dos brazos da súa nai.
Terra,
os meus ollos
non te esquencen.
Chamasme ferida
dende moi lonxe
e a túa dor
queda cosida ó meu pescozo
coma unha segunda pel.
Terra ferida de morte
fenece nos meus brazos
e revive chea de gozo
no corazón do pobo
que canta incansable
cantigas de loita
para a terra mollada
que latexa de novo
sostida coas mans
tenras
dos seus fillos de peito.
